اکوسیستم های فعلی اینترنت اشیا متکی بر مدل های ارتباطی متمرکز هستند که به عنوان مدل کلاینت/سرور شناخته میشوند. شناسایی، احراز هویت و اتصال همه تجهیزات از طریق سرورهای ابری که توانایی پردازش و ذخیره سازی بالایی دارند، انجام میشود. ارتباط بین اشیا منحصرا از طریق اینترنت است حتی اگر تنها چند گام با یکدیگر فاصله داشته باشند. این مدل ده ها سال است که اشیای محاسباتی عمومی را به یکدیگر متصل کرده است و میتواند شبکه های کوچک اینترنت اشیا را نیز پشتیبانی کند اما پاسخگوی نیازهای روزافزون شبکه های بزرگ IoT در آینده نخواهد بود.
راه حل های موجود در حوزه اینترنت اشیا به دلیل هزینه های بالای زیرساخت، تعمیر و نگهداری فضای ابری متمرکز و سرورهای بزرگ در کنار تجهیزات شبکه ای، گران هستند. علاوه بر آن، مدیریت ارتباطات ده ها میلیون دستگاه در شبکه IoT، این هزینه را به طور قابل توجهی افزایش میدهد. حتی اگر چالش های بی سابقه اقتصادی و مهندسی برطرف شود، سرورهای ابری همچنان تنگنا و نقطه شکستی هستند که میتوانند کل شبکه را مختل کنند.
راه حل های موجود در حوزه اینترنت اشیا به دلیل هزینه های بالای زیرساخت، تعمیر و نگهداری فضای ابری متمرکز و سرورهای بزرگ در کنار تجهیزات شبکه ای، گران هستند. علاوه بر آن، مدیریت ارتباطات ده ها میلیون دستگاه در شبکه IoT، این هزینه را به طور قابل توجهی افزایش میدهد. حتی اگر چالش های بی سابقه اقتصادی و مهندسی برطرف شود، سرورهای ابری همچنان تنگنا و نقطه شکستی هستند که میتوانند کل شبکه را مختل کنند.